اوسساي دوس داشتني من

با واكر مياد . نيم ساعت تو راهه از در دانشكده تا نزديك ترين كلاس ممكن . وسط راه صندلي ميذارن مي شينه نفس تازه مي كنه . بچه ها دورش حلقه مي زنن و همه يادشون ميره كلاسه . بالاخره ميرسه . از اين بنديلكا مي بنده . اولين بار كلي ذوق مرگ شدم كه از اين ساعت قديميا داره كه زنجيرشو مي بندن به جليقه شون . اوساي دوس داشتني من هميشه از كليله و دمنه ميزنه به ادبيات آمريكاي لاتين

براي نگفتن

حرفهایی است برای « گفتن » که اگر گوشی نبود ، نمی گوییم و حرفهایی است برای « نگفتن ». حرفهایی که هر گز سر به « ابتذال گفتن » فرود نمی آورند حرفهای شگفت ، زیبا و اهورایی همان هایند

و سرمایه ماورایی هر کسی به اندازه حرفهایی است که برای « نگفتن » دارد

دکتر علی شریعتی

tautou

اين خانومه را خيلي دوست دارم

! همين

:)

تو جهان هميشه وقتي جايي ت مي سوزه يه جاي ديگه تو فوت مي كني

عجب ديالوگي هديه تهراني به خسرو شكيبايي مي گويد توي كاغذ بي خط

...

خلسه ي صداي بنان ...چرخش نور روي سطح طلايي گرامافون...كتاب هايي كه بوي عطرشان پريده اما توي ذهن من هنوز بويش مانده ...لرزش روزهاي آخر شهريور و خواب هايي كه بوي ماه و كاج مي دهند...پاييز بي انتظار..و من ..كه ساق هايم را جمع كرده ام توي دامن نخي سبز رنگ و قاصدك هاي سفيدش ...با ته مانده اي از انتظار و دلتنگي براي پاييز..همان پاييز بي انتظار

بوي رنگ روغن

توي باد بود كه موسيقي صدايش پخش مي شد از درزهاي پنجره مي زد بيرون براي اينكه دنيا خالي نماند . همين طور كه ميان نوشتن من هي نوك اتود سورمه اي مي شكست و انگشت طبق عادت مي رفت بالا و دوباره نوشتن شروع مي شد بدون اينكه هيچ موضوع مشخصي باشد . هيچ اتفاق تازه اي نيفتاده بود شايد . جز اينكه بعد از اولن دومن چيدن هاي همه براي چيزي كه حالا هستي . براي چيزي كه مي خواهي باشي . پالت را برداشتي رنگ بنفش و سفيد را قاطي كردي و گلدان هاي كاكتوس را رنگ زدي . براي اينكه سومن را خودت شرط كرده باشي . حالا هم هيچ اتفاق تازه اي نيست جز بوي رنگ روغن كه دوستش داري زياد . همانطور كه اين رده بوها را بعضي ها دوست دارند مثل بوي چسب يا حتي بنزين . يك سكوتي توي كتاني مشكي ت نشسته كه دي ماه آن سال را دور و دراز مي كند . همه چيز مي لغزد روي حجم روسري آبي آن شب و هي پس مي رود تا بيفتد و درست به همان ارتفاع و فاصله ي فرق سر تا روي شانه هات . آنجايي كه كلمه ها لاي سيم هاي كنار دفتر گير مي كرد و سكوت بي رنگ و بي خطي مي شد براي روزهاي داغ مرداد و هرم آفتاب . بوي كاغذ سوخته ي تنها نبود . بوي دي ماه 85 بود و نامه هاي تو كه دود مي شد مي زد به خورشيد تا اخبار اعلام كند با افزايش دما روبرو شده ايم . بوي كاغذ سوخته ي تنها نبود . بوي شالگردن مشكي و ژاكت ليمويي و عطري كه بوي اضطراب مي داد اما يك نفر دوستش داشت . بوي مرگ يزد گرد بود و اميلي پولين باصداي شجريان و ....گل يخ توي دلم جوونه كرده

بوي كاغذ سوخته ي تنها نبود . بوي ته سيگار رژ لبي با ريتم يكنواخت لرزش دست ها و دوران گيج و گنگ شقيقه ها . حالا همه چيز دور و دراز است . مثل اين روزهاي شهريور كه دراز كشيده ميان بوي رنگ روغن و پاييزي كه مي آيد تا آن اتفاق ها نباشد ديگر . براي اينكه قرآن جلد سورمه ايت را باز كني پي يك چيزي كه نشانه باشد . از اين آيه به آن سوره براي رسيدن به سوره ي مريم و هوس ديدن دوباره ي مصائب مسيح بعد از سال ها . آن سال ها كه نه بوي كاغذ سوخته مي داد نه رنگ روغن . تصور اينكه پاييزها از حالا براي من جور ديگري شروع شود . چيزي شبيه تصوير مغشوش فنجان هاي چاي نيمه خورده ي گوشه و كنار . شكل هايي كه ته فنجان هاي من هيچ وقت نبود و تمام نيت ها از من تراشيده شده بود . فقط شايد تصوير سكوت عميق و دور قرمز و خاكستري رنگي شبيه قرمز كيشلوفسكي روي حجم اين پاييز را بپوشاند . من اين گوشه بنشينم و بدون اينكه اتفاق تازه اي افتاده باشد ميان بوي رنگ روغن و اين همه صدا و صدا از اتفاق هاي تازه اي بنويسم با حجم سكوتي قرمز و خاكستري

red

داشتم براي مانتو سفيده دنبال يك روسري مي گشتم . از آن وقت هايي كه همه چيز انگار يا قهوه اي مي شود يا

مشكي . آنوقت هي به خودم غر مي زنم كه تو هم انگار هيچ رنگي جز قهوه اي و كرم نمي شناختي اين همه سال .يكهو برخوردم به يك روسري سفيد با گل هاي صورتي خيلي ناز . كلي هيجان انگيز مي شود اينجور وقت ها پيدا شدن همچين چيزي

تمام مدت روسريه شده بود مثل يك علامت سوال روي سرم . همچين چيزي . كه من اين روسري را هيچ وقت نداشته ام

بعد ترهاش مامان گفت اين را سيما جان آورده بوده برايت از كربلا . سيما جان از آن زن هايي بود كه با خنده و شور و حال شاخص بود . با لباس هاي آزادش . با رفتارهاي آزادش . با مجرد ماندنش . من اما زياد به خاطر ندارمش . بعدش هم فكر كنم سرطان گرفت

اما هيچ وقت فرقي نمي كرد . هميشه توي زندگي مي جوريد پي شور و حال . آخرين باري كه ديدمش اول هاي مريضي ش بود .

خنديد و گفت : هي بهمون گفتن پير شي . پير شي . نگفتن پير باعزت شي

حالا كه يادش مي افتم مي بينم خاطره ش هم رنگي رنگي ست . مثل لباس هاش . مثل روسريه . مثل حالا كه دلم مي خواهد يك جوراب قرمز راه راه گوگولي داشته باشم . دختر بودن را بيشتر از زن بودن دوست دارم